Patron szkoły
Westerplatte w świadomości narodowej Polaków utrwaliło się jako miejsce nierozerwalnie łączące się z wybuchem II wojny światowej oraz bohaterskimi walkami o niepodległość i byt państwa polskiego. Mapa z 1691 roku pokazuje na zachód od ujścia Wisły sporą mieliznę, którą gdańscy geografowie nazwali WestPlaate, czyli Zachodnia Płyta. Podłużna mielizna rozrosła się do rozmiarów pokaźnej wysepki, która na mapach XIX wieku występuje już w połączeniu z lądem i z nazwą w nowym brzmieniu – Westerplatte. Po zakończeniu I wojny światowej, ustanowiono Wolne Miasto Gdańsk. Polska miała prawo do korzystania z portu gdańskiego, ale w przypadku importowania materiałów wojskowych, broni i amunicji oraz ich składowania było ciągle ograniczane przez Niemców. Spawa trafiła przed Ligę Narodów, która przyznała Polsce osobne miejsce na przeładunek i magazynowanie materiałów wojskowych. W marcu 1924 roku na miejsce to wyznaczony został półwysep Westerplatte. Do podstawowych spraw związanych z funkcjonowaniem polskiej Wojskowej Składnicy Tranzytowej na Westerplatte należało zabezpieczenie jej siłami zbrojnymi. Stało się to konieczne również z powodu nasilania się antypolskich nastrojów w Wolnym Mieście Gdańsku, które sposobiło się do przejścia pod panowanie Niemiec hitlerowskich. W obliczu realnych zagrożeń polskie władze wojskowe poczyniły przygotowania do obrony Pomorza i zleciły komendantowi Westerplatte majorowi Henrykowi Sucharskiemu pełniącemu tę funkcję od 1938 roku wzmocnienie urządzeń bojowych, poprawienie zaopatrzenia, podwyższenie poziomu wyszkolenia załogi oraz jej zwiększenie. Pod koniec lata 1939 roku liczyła ona około 200 żołnierzy. 25 sierpnia 1939 roku pod pretekstem kurtuazyjnej wizyty wszedł do portu w Gdańsku niemiecki szkolny okręt liniowy „Schleswig Holstein”. Na Westerplatte zarządzono stan pogotowia alarmowego. O świcie 1 września oddano pierwsze strzały z najcięższych dział w stronę składnicy amunicyjnej. Obwieściły one atak Niemiec na Polskę i oznaczał wybuch II wojny światowej. Liczba wojska i uzbrojenie strony niemieckiej znacznie przewyższały zasoby Wojskowej Składnicy Tranzytowej. Polacy opuszczeni przez sojuszników stanęli do walki o niepodległość. Załoga placówki poddała się dopiero po 7 dniach walki, choć major Sucharski dostrzegał beznadziejne położenie. Przeważyło jednak zdanie kapitana Franciszka Dąbrowskiego, który wskazywał na determinację załogi i jej gotowość do walki. Radio nieustannie nadawało komunikat : „Westerplatte ciągle się broni…”. 7 września major Sucharski podejmuje decyzję o kapitulacji uzasadnioną ciężkim stanem rannych żołnierzy. Niemcy w uznaniu męstwa żołnierzy polskich proponują honorowe warunki poddania się. Najczęściej w opracowaniach historycznych podaje się, że na Westerplatte zginęło 15 polskich żołnierzy, a około 40 zostało rannych. Straty Niemców były kilkakrotnie wyższe. Westerplatczycy trafili do obozów w Prusach Wschodnich. Zdarzały się ucieczki z obozów. Po wojnie los obrońców był różnorodny, część powróciła do kraju, kilkunastu pozostało poza granicami.
Strzelisty pomnik Obrońców Wybrzeża wzniesiony w 1966 do dziś wywołuje gorące dyskusje pomiędzy zwolennikami a przeciwnikami jego kształtu i symboliki. Pomimo tych kontrowersji nie ulega wątpliwości, że wybrany przez nasze szkoły bohater nadal zasługuje na szacunek, jest powodem do dumy, a jego postawa stale przemawia do młodych ludzi i może być wzorem do naśladowania w innych okolicznościach, ale wciąż na fundamencie tych samych wartości.
Opracowano na podstawie publikacji pani Urszuli Kiwały w pracy zbiorowej "Sto lat szkolnictwa w Dąbrówkach"
(RR)